Marco o seu nome

Os ollos que me buscan
saben de chuvia e soño,
saben de linguas estrañas,
de patrias acesas
de latexos aloumiñados.

A boca que me busca
sabe de silencios,
de labios mordidos,
de tardes que se mastigan
tragadas pola noite que axexa
sempre á espreita.

As mans que me buscan,
que me apalpan,
que me atrapan,
que se deixan,
saben de camiños sinalados,
de rotas marcadas polo xemido
da auga que foxe nas mareas baixas.

O home que me pertence
pensa que son súa
pero eu marco lentamente
o meu nome
no seu corpo entregado.

(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

Foto: de The Pillow Book, 1996. Peter Greenaway

Ollos de Minotauro

Busco nuevas palabras

para atraparte,
palabras que te moldeen
a mi imagen y semejanza
hasta que el espello te devuelva de nuevo
el reflejo caliente de mi piel.
Cada día es más difícil asirte,
abrazarte en esta orilla.

No deshagas
más laberintos.
Fuera nada existe.
Deja que mis ojos tengan
aún,
el color del minotauro.



Busco novas palabras
para atraparte,
palabras que te moldeen
á miña imaxe e semellanza
ata que o espello che devolva de novo
o reflexo quente da miña pel.
Cada día é máis difícil asirte,
apertarte nesta beira.

Non desfagas
máis labirintos.
Fóra nada existe.
Deixa que os meus ollos teñan
aínda,
a cor do minotauro.

(de A ollada de Astarté, Espiral Maior, 2007)


Imágenes: Gilles Berquet y Helmut Newton.