31 octubre, 2008

Desafíos


Os teus ollos pronuncian o meu nome
coa mesma cor que eu te pronuncio.
Se ti es meu
son eu o suco da uña na pel desesperada,
o dente que se crava na noite,
os beizos que moran durmidos na túa boca.
Somos fío que se desanda,
labirinto de horas cincentas,
o que abre camiños a machadas
cando a dor é non poder reter
o aroma da pel que se entrega .

O teu corpo é alfombra de gato
que reclama xaneiras
perpetuando paraísos.
As túas mans
mazá que eu mordo
mentres xogamos a desafiar
a envexosa ollada dos arcanxos.


( A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

traducción al español: aquí.




Imagen: Viktor Ivanovski

21 octubre, 2008





Mírame.
Non te movas.
Así,
que te vexa ben.
Agora,
axeonlla a túa boca
ata pronunciar o meu nome.
Esquece quen fuches.
A partir de hoxe,
debes saber
que só existes nos meus ollos.
Ed. Espiral Maior, 2007)


Traducción al español: aquí.

Imagen: Jessica Gildersleeve

*post reeditado

12 octubre, 2008

Tormento

te miro desde abajo
desde los besos domados
desde el alma altiva y desnuda
que grita
que calla
este tormento que quema
que aprieta
que atrapa
ese pronombre que adoro en mi boca entreabierta
buscándote






(Versos de perra negra, Sial, 2005)



09 octubre, 2008



Sí, esta vez sí.
Huyo aun antes de que nada comience,
hambrienta de pájaros negros,
mi única casa.

¿Dónde fuimos dónde?

Paredes vacías,
la tristeza es un perro fiel
de ojos inmensos,
engulle ramos secados al sol.

¿Cuándo fuimos cuándo?

Tu boca, crepúsculo perfecto,
río que no cruzo.


Sigo calle abajo.




Imagen: Joel Peter Witkin